Har tenkt på å begynne med det eit par gongar, når mamma har sukka og klaga over mangelen på spøtarar i familien, til trass for det gode utgongspunktet, men aldri eigentleg kome i gong. Før no. Trur eg.
Eg har dessutan funne ut at spøting automatisk gjer deg et snill-og-hyggjeleg-jente-som-vil-høyre-om-det-seks-år-gamle-barnebarnet-ditt-stempel hos eldre damer. Ikkje at det er noko gale i det.
Vi fekk i oppgåve på skulen å strikke eit lite produkt, eller lage eit mønster. Eg trur dette går litt under begge. Jaja. Reiste til Førde med mamma og pappa, kjøpte garn (cortina) for -20% på Sparkjøp, og heiv meg på rundpinnane (6). *kremt*
Ganske så impovisert mønster og form og sånn, og til trass for at jeg kom ut av tellinga når eg skulle felle og ikkje gadd å rekkje opp att, hadde eit par andre småfeil og det faktum at berre har strikka noko meir avansert enn fram-og-tilbake-greier éin gong, blei den ikkje så alt for gale. Og så sprang eg ikkje til mamma for å få hjelp ein einaste gong. *stor jente*
25-bilders photoshoot på badet sporar av. Merk det kvite kattehåret.
Har også funne ut at viss alt anna slår feil, kan eg flytte ut av hybelen og bu i hua i staden. Billegare, minst like god isolasjon, og god plass...
Det er alltid kjekkare å stå opp på hybelen når du i det minste kan trøste deg med at du ikkje er den einaste som er trøtt.
